در میان جاذبه های گردشگری که در شهر دهلی پیش روی شماست، بنا ها و آثار تاریخی متعددی وجود دارد، که هر کدام روایت گر بخشی از تاریخ این کشور است. اما برخی دیگر از این جاذبه های گردشگری به مکان های تفریحی اختصاص دارد که پیش از این در 2safar تعدادی مختلفی از آنها برای ما معرفی کرده ایم، این بار می خواهیم با شما به دیدن یک باغ وحش برویم، معروف ترین باغ وحش دهلی که آن را با نام پارک ملی جانور شناسی می شناسند، مجموعه وسیع، جذاب، هیجان انگیز و بدون شک تماشایی ، این پارک یا همان باغ وحش، مجموعه ای بزرگ و زیباست که گردشگران و بخصوص کودکان و نوجوانان از دیدن بسیاری از حیوانات این مجموعه به وجد می آیند.
اگر در شهر دهلی به دنبال یک تجربه ی عالی از حیات وحش هستید و می خواهید فضایی نزدیک به چنین محیطی را تجربه کنید، پارک ملی جنورشناسی این شهر بهترین انتخاب برای شماست، این پارک همان باغ وحش دهلی است، که البته ساختار و شکل کلی این مجموعه آن را از دیگر باغ وحش های متمایز می کند، به همن خاطر بهتر است آن را پارک ملی جانور شناسی بنامیم.
این پارک با مساحتی تقریبا در حدود 70 هکتار، مجموعه ای وسیعی است که سالانه تعداد گسترده ای گردشگران به میزبانی می کند، مهمترین ویژگی این مجموعه، وجود 1350 حیوان و پرونده ی مختلف در این پارک است، که براساس اطلاعات موجود در خصوص این پارک، آن 1350 حیوان و پرنده از 130 گونه ی مختلف جمع آوری شده اند. نکته قابل توجه دیگر در خصوص گونه های مختلف موجود در پارک ملی، گردآوری گونه های مختلف از نقاط مختلف دنیاست، حیوانات و پرنده هایی که از قاره های مختلف به این مجموعه آورده شده اند و به جذابیت و هیجان آن افزوده است.
در این مجموعه ی تفریحی و علمی گردشگران از مسیر های مختلفی می توانند گوشه و کنار پارک را ببینند، در بخش هایی از این مجموعه گردشگران و بازدید کنندگان فرصت بازدید از محیط را به صورت پیاده دارند، البته در بخش هایی وسایل نقلیه نیز تعبیه شده که در اختیار گردشگران قرار می گیرد، هرچند گردش با این وسایل نقلیه علاوه بر تسهیل و ساده تر کردن تردد، اوقات سرگرم کننده تری را ایجاد می کند. باید دقت داشته باشید، که دستورات و مقررات وضع شده در این باغ وحش و دیگر مکان های گردشگری را رعایت کنید.
ایده ای ابتدایی ساخت این مجموعه بر اساس اطلاعاتی که در اختیار بازدید کنندگان قرار می گیرد، در سال 1951 مطرح می شود، اما این ایده و طرح تا سال 1959 اجرایی نمی شود و در اجرایی شدن و شکل گیری این مجموعه ی حیات وحش، کارل هاگنبک Carl Hagenbeck از باغ وحش شهر هامبورگ آلمان، مسئول طراحی عملی و برنامه ریزی بخش های این مجموعه شد. او پس از بررسی های مختلف و تدوین طرح محوطه بندی های باغ وحش طرح را برای دولت هند ارسال کرد. در این مسیر، ساخت قسمت مختلف و بخش های مخصوص این محیط و خریداری و انتقال حیوانات این باغ وحش تا سال 1959 به طول کشید و در این سال بود که، به طور رسمی باغ وحش دهلی افتتاح شد. در ادامه ی حیات باغ وحش دهلی، طرح توسعه توجه به حیاط وحش در دستور کار قرار گرفت و به عنوان یک الگو برای کل کشور در سال 1982 این باغ وحش به پارک ملی جانور شناسی تبدیل شد. با ما در ادامه ی آشنایی با پارک ملی جانور شناسی دهلی همراه باشید.
پس از معرفی مختصر در خصوص تاریخچه ی پارک ملی چانور شناسی شهر دهلی، به بخش های و قسمت های مختلف این مجموعه می پردازیم، اما دانستن این نکته خالی از لطف نیست، که در هر کجای از دهلی گردشگران می توانند آثار تاریخی این شهر جادویی را از نزدیک ببینند و این امکان برای گردشگران در پارک ملی جانورشناسی هم مهیاست، هرچند ارتباطی خاصی با این مجموعه ندارد اما بدون شکل یکی از جاذبه های این محیط به شمار می رود و شاید دیدن این بنای تاریخی در چنین محیطی جذابیت آن را بیشتر کند. این بنایی تاریخی یک ستون مایلی است، یعنی ستون و نشانه ای مسافت ها را در امتداد مسیر ها نشان می دهد.
براساس اطلاعات موجود در خصوص این مناره یا همان ستون، این اثر متعلق به دوران پادشاهی شیر شاه سوری است که در حدود قرن شانزدهم میلادی به مدت کوتاهی بر شبه قاره حکومت راندند. هنگام ورود اروپایی ها به هندوستان، بسیاری از جهانگردان اروپایی از این مناره در دهلی با عنوان شگفتی هند یاد کرده اند، که نمایانگر سیستم ارتباطی و مسیریابی سنتی و تاریخی در این کشور بوده است، هرچند بسیاری از المان های این مناره و ستون های مسافتی را از تمدن های کهن تر مانند ایران اقتباس کرده اند، اما ساختار این چنین ستون هایی برای اروپایی جلب توجه بیشتر داشته است. نام این ستون کاس مناره Kos Minars است که در زبان سانسکریت و بر اساس یک واحد اندازه گیری باستانی در هندوستان، عددی در حدود 3.22 کیلومتر را نشان می دهد. مناره هم در زبان فارسی به معنای برج است. که با توجه به نفوذ فرهنگی ایرانیان و زبان فارسی در دوران گورکانیان و سوری ها، نکته ی عجیبی نیست.
این مناره ها ستون های گرد مانندی بودند که با ارتفاعی در حدود 9 متر، بر روی سکویی سنگی از آجر و آهک ساخته شده اند. قطر و اندازه های آنها یکسان نیست، اما کارکرد مشابهی میان آنها وجود داشته و آن هم نشان دادن مسافت ها و مسیر های ارتباطی بوده است، با این حال این، شکل از بنا های تاریخی در هندوستان دارای قدمتی طولانی است که به قرن سوم پیش از میلاد باز می گردد. در خلال دوران امپراتوری آشوکا مسیر های مختلفی میان شهر های تحت قلمروی او وجود داشته است، که این مسیر ها در نواحی همختلف به هم وصل می شدند و مانند یک شریان خونی راه ارتباطی مختلف را ایجاد می کردند، از همین رو، برای نشانه گذاری و راهنمایی میان این مسیر ها ستون های گلی و آجری و حتی چوبی و در برخی مناطق از درختان استفاده می کردند، که ستون آجری قرار گرفته در مسیر پر پیچ و خم پارک ملی جانور شناسی هم یکی از آنهاست. البته باید به این نکته هم اشاره کرد، که در برخی متون آشوکا را یک ساتراپ ایرانی می دانند که پس از حمله اسکندر به یک امپراتوری در هند بدل شد، اما ساختار اداری و شهری آن و المان های حکمرانی اش را از هخامنشیان وام گرفت.
این واحد اندازه گیری تاریخی در دوره های مختلف تاریخ هندوستان مورد استفاده قرار می گرفت تا اینکه با حضور انگلیسی ها در شبه قاره هندوستان این روش سنتی و تاریخی هندی از رده خارج شد و به یک امر باطل تبدیل شد، در حالی این ستون های نشانه های مهمی از هویت تاریخی این کشور محسبوب می شوند و امروزه اندک مناره های برجا مانده مورد توجه قرار گرفته اند و مورد مرمت واقع می شوند. این مناره هم در پارک ملی جانور شناسی ، فرصت بسیاری خوبی برای گردشگران به شمار می آید ، تا نمونه ای سالم و کمتر دست خورده ای از مناره های مسافت در هند را مشاهده نمایند.
